[ Edebiyat -> Metinler ] Ağlayan Çocuklar - Saat - Bahçedeki İhtiyar / Necip Fazıl 01.04.2000 - 16:00 AĞLAYAN ÇOCUKLAR
Kafesli evlerde ağlar çocuklar, Odalarda akşam olurken henüz. O zaman gözümün önünde parlar, Buruşuk buruşuk ağlayan bir yüz.
Ne vakit karanlık kaplasa yeri, Başlar çocukların büyük kederi; Bakınır korkuyla dolu gözleri Ya artık bir daha olmazsa gündüz?
Gittikçe kesilir derken sedalar, Gece bir siyah el gözümü bağlar; Duyarım, içime sığınmış ağlar, Bir ufacık çocuk, bir küçük öksüz...
SAAT
Bakma saatine ikide birde! Halin neyse saat onun saati. Saat tutamaz ki ölü kabirde; Zamana eşyada gör itaati!
Bir kıvrım bir helezon, Her noktası baş ve son...
Dün hatıra, yarın hayal, bugün ne? İki renk arası bir çizgicik pay. Ne devlet zamanı bütünleyene! Ebed bestecisi bir çark ve bir yay.
Hesap soran yaratık; O dimdik, her şey yatık.
Zaman bir işvebaz, kaçak hayalet, Eskiyenin kement atar boynuna, Ne pişmanlık tanır, ne af ne mühlet, Ancak fatihinin girer koynuna.
Niyeti gizli fettan, Köle biçimli sultan...
BAHÇEDEKİ İHTİYAR
Yıllar bir gözyaşı olup da kaymış Nurlu ihtiyarın yanaklarında Yapraktan saçını yerlere yaymış Sonbahar ağlıyor ayaklarında.
Süzüyor ufukta bir kızıl yeri İçi karanlıkla dolu gözleri Alnında akşamın ince kederi Sessizliğin sırrı dudaklarında.
Yanan bir kağıtta küçük bir satır Yazı gibi akşam onu karartır; Artık o silinen bir hatıradır, Bu ıssız bahçenin uzaklarında... |
|
|
|
AĞLAYAN ÇOCUKLAR Kafesli evlerde ağlar çocuklar, Odalarda akşam olurken henüz. O zaman gözümün önünde parlar, Buruşuk buruşuk ağlayan bir yüz. |
|
|